منم یه دوست

شبی یاد دارم که چشمم نخفت

شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست

تو را گریه و سوز باری چراست

بگفت ای هوادار مسکین من

برفت انگبین یار شیرن من

چو شیرینی از من به در میرود

چو فرهادم اتش به سر میرود

همی گفت هر لحظه سیلاب درد

فرو میدویدش به رخسار زرد

که ای مدعی عشق کار تو نیست

که نه صبر داری نه یارای ایست

تو را اتش عشق اگر پر بسوخت

مرا بین که از پای تا سر بسوخت

                                          بوستان سعدی

 

شنیدم که پروانه با بلبلی

که میکرد از عشق گل ، غلغلی

همی گفت که این بانگ فریاد چیست

ز بیداد معشوقه، این داد چیست

ز من عاشقی باید اموختن

که هرگز نمینالم از سوختن

چو بلبل شنید ،این بنالید زار

که من تیره روزم تویی بختیار

تو را بخت یارست دولت رهی

که در پای معشوقه ، جان میدهی

به روز من حال من کس مباد

که یارم رود پیش چشمم به باد

بباید بر ان زنده بگریستن

که بی یار خود بایدش زیستن

                               سلمان ساوجی