قصه تلخ سرنوشت

وقتی خدای آسمون بنده هاشو می آفرید. رو پیشونی هر کسی قصه سرنوشتی چید با قلم خوشبختیها با جوهر طلایی رنگ رو پیشونیها می نوشت قصه خوب سرنوشت وقتی که نوبتم رسید مرغک بخت من پرید قلم نوک طلا شکست جوهر فقط سیاهی زد وقتی خدا اینجوری دید از مرغ غم یه پر کشید با قلم بدبختیها با جوهر سیاهیها رو پیشونی من نوشت : " قصه تلخ سرنوشت.

خسته ام خسته

خیلی دلم گرفته دوست دارم مثل یک ابر پاییزی ببارم نه کمه دوست دارم اندازه تمام

ابرهای آسمون ببارم

آخه این همه احساس تنهایی با وجود این همه آدم که دور و برت هستن و مواظبتن و

 دوستت دارن عحیبه خیلی هم عجیبه...

از بس نقش بازی کردم وخندیدم  خودم هم خسته شدم آخه تا کی؟!

                                                                      .

                                                                     .

                                                                     .

یک جایی خواندم که:

وقتی خدا بهت میگه باشه چیزی را که میخواهی بهت میده ٬ وقتی میگه صبر کن چیز

بهتری بهت میده ٬وقتی میگه نه داره بهترینها را برات آماده میکنه.

پس خدایا من همچنان صبر میکنم برای بهترینهایت ...