غم دلم را دید
غم درونم را دید و نگرانی درونم را دریافت.دید که چطور جان من در تب و عطش می سوزد
می دانست که درد و درمان من هر دو از اوست،با این همه اینقدر نگریست تا دلم پیش چشم او
افسرد. نه به ناله های دلم گوش داد و نه به تیرهایی که به او نشسته بود نگریست.
همچون گوری خاموش و چون برجی بی حرکت بود. به روحم نگریستم و دریافتم که روبه جانب
سنگ خارایی برده ام.از کسی مدد خواسته بودم که مددکار نبود.جایی عشق را جسته بودم که کسی
از آن خبر نداشت.
همچون بت پرستان،در برابر بتی سنگی زانو زده بودم.اما هر چه خود را می دریدم و خون دل
می ریختم سود نداشت،چون آن خدا که از سنگ خارا بود درد دلم را دریافت.
در پشیمانی تیره بر خاستم وخود را در شرمی تیره تر فرو رفته دیدم.
خودم را محکوم کردم و از همه دوری گرفتم و چنان به عزلت و تنهایی پناه بردم که هیچ کس
را به آن راهی نبود،چرا که امید داشتم در آخر گمگشتگی،فراموشی را بیابم.
گریز و درد
رفتم،مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تو را
با اشکهای دیده ز لب شستشو دهم
رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم
رفتم،مگو،مگو که چرا رفت،ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
از پرده ی خموشی و ظلمت،چو نور صبح
بیرون فتاده بود به یکباره راز ما
رفتم،که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
من از دو چشم روشن و گریان گریختم
از خنده های وحشی طوفان گریختم
از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
دیگر سراغ شعله آتش زمن نگیر
می خواستم که شعله شوم،سر کشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس،بسته و اسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم
فروغ فرخ زاد
