شیرین و فرهاد

مهرورزان زمانهای کهن

                     هرگز از خویش نگفتند سخن

               که درانجا که تویی

 برنیاید دگر اواز زمن

ماهم این رسم کهن بسپاریم به یاد

                     هرچه میل دل دوست بپذیریم زجان

هرچه جز میل دل اوست بسپاریم به یاد

       اه باز این دل سرگشته من

                            یاد آنقصه شیرین افتاد

              بیستون بود تمنای دو ذست

                                 ازمون بود تمنای دو عشق

(البته فرهاد اگر در عصر ما اید برون از قصه ها بی شک به جای صخره ها تیشه سر لیل زند)

در زمانی که چو کبک خنده میزد شیرین

                                   تیشه میزد فرهاد

نتوان افتاد به جانبازی شیرین

                  نتوان افتاد ز بیدادی فرهاد

کار شیرین به جهان شور برانگیختن است

                  عشق در جان کسی ریختن است

کار فرهاد براوردن میل دل دوست

                  خواه با شاه در افتادن گستاخ شدن

                                  خواه با کوه در آویختن است

رمز این قصه شیرین کجاست

وه که بی نهایت زیباست